Op weg naar vrouwelijk leiderschap, we kunnen een aantal redenen vinden die ons in de weg zitten: statistieken, loonkloof, gebrek aan kansen. Al deze obstakels zijn echt, maar vandaag wil ik het hebben over wat er in ons gebeurt. Onze grootste vijanden zijn intern. Als we tegen ze vechten, worden we sterker om de buitenwereld onder ogen te zien.
Ik geloof een grote barrière voor professionele groei van de vrouw het is de schuld die ze draagt, ook al is ze onbewust omdat ze niet thuis is. Schuld ontstaat wanneer we overtuigingen in ons hebben die verschillen van onze ervaring.
Wij leven schuldig omdat we werken, studeren, kinderen krijgen, reizen voor werk. Maar ik stel een vraag: brachten onze grootouders (die tien of meer kinderen hadden) meer of minder tijd per kind door in hun dagelijks leven?
In zekere zin hadden deze tien kinderen ook drukke moeders met andere klusjes. Zelfs als ze voor andere kinderen en huishoudelijke taken zorgen.
Tegenwoordig hebben we gemiddeld maar twee kinderen en omdat we werken, voelen we ons schuldig omdat we niet in staat zijn aan hun behoeften te voldoen. Vraag je grootouders of het in hun tijd de rol van vader of moeder was om met hun kinderen te spelen. Ik zeg je al dat het antwoord meestal negatief zal zijn. Maar toch voelen we ons schuldig omdat we niet genoeg spelen, omdat we niet dichtbij genoeg zijn. Maar wat betekent het woord genoeg eigenlijk?
Een ander schuldgevoel dat nog steeds blijft hangen, is dat van de rol van huisvrouw: vroeger brachten vrouwen de dag door met het verzorgen van het huis. Maar vraag deze vrouwen of ze vaatwassers, kleding, drogers, magnetrons en verschillende voorwerpen hadden die het huishoudelijk werk verkorten. Wat ik bedoel is: is het nog steeds logisch om hetzelfde mentale model te dragen als de wereld en het ambacht zelf zoveel zijn veranderd?
Ik vind vrouwen absoluut uitgeput omdat ze moeten werken, hun kinderen opvoeden en zich nog steeds schuldig voelen wanneer ze het rommelige huis vinden. Hiermee brengen ze het weekend door met het schoonmaken van het huis in plaats van slapen, rusten, uitgaan en uitgaan met de mensen van wie ze houden. Dit is een zeer zware last! Geen wonder dat de gemiddelde leeftijd van vrouwen met kanker en hartproblemen zoveel is gedaald.
Het probleem is mij duidelijk: hij wordt geroepen anachronisme. Het gebeurt wanneer we waarden uit een andere tijd aan de onze overdragen. Tegenwoordig heeft het geen zin om hetzelfde plichtsbesef te dragen als een wereld die niet meer bestaat, we leven in een nieuwe wereld onder een nieuwe dynamiek.
Het probleem is dat de wereld altijd sneller verandert dan onze cultuur en onze mentale patronen, en het resultaat is een hele generatie vrouwen, die zich in meer of mindere mate voelt schuldig aan werken, hebben een huis en kinderen.
Het probleem is niet eenvoudig op te lossen. Ik geloof dat we verschillende rollen kunnen spelen, maar we moeten weten hoe we prioriteiten moeten stellen, plannen en waarom niet: ontslag nemen. Persoonlijk heb ik enerzijds een intens professioneel leven; aan de andere kant heb ik uitgesteld, cursussen, meesters, reizen naar zelfs dromen om moeder en vrouw te zijn. Tot op de dag van vandaag beperk ik mijn professionele agenda voor deze andere rollen.
Ik ga verder, ik weet niet wat de uitkomst zal zijn, maar ik weet dat de keuzes van mij zijn en niemand ervoor zou moeten betalen, omdat ik het voor mezelf deed, voor de vrouw die ik koos te zijn, en ik probeer een volledig, rolloos, onberispelijk leven te leiden. .
Ten slotte, in het licht van zoveel suggesties en invloeden die ons vertellen wat goed en wat verkeerd is, heb ik een suggestie: laat ons vrouwen zeggen wat goed en wat fout is in onze realiteit; binnen de mogelijkheden die we binnen en buiten onszelf hebben, en voor zover mogelijk om een onberispelijk en zinvol leven te leiden. Ga jij de uitdaging aan?
De beste manier om de levensstandaard te veranderen, is door denkpatronen te verbeteren. (Andressen)
Vluchtelingendebat (Deel 2) (Mei 2024)
- Carrière en financiën
- 1,230
